The English version of this page will be published soon
Sunday, May 9, 2015
Ik wordt midden in de nacht gebeld door een gestoorde vrouw. De verbinding is slecht en ik hoor niet wie het is. Hallo ik ben rijk en mijn tante ook en ik maak nu een zakje met bonen open en … Ik hang op. Lekker het is 3 uur in de nacht belt er een of andere gek uit Nederland.
Als ik wakker wordt om 6:30 van de wekker wil ik er nog niet uit. Ik blijf liggen tot 7 uur. Kleed me aan en pak de spullen. Ik eet een beetje en ga daarna weg. Het is al met al 8:30 als ik echt wegrijd. Ik heb gewoon nog geen zin omdat ik niet weet wat me te wachten staat. Al die heuvels en kan ik wel in Britt (mijn bestemming voor vandaag op 90 km afstand) wel overnachten?
Al snel geniet ik op mijn fiets want het is hier werkelijk prachtig. Dit is de omgeving in Canada waar ik me goed thuis voel. Het dreigt te gaan regenen maar ik besluit me daar niet druk over te maken. Ik mag meer vertrouwen op dat het goed komt met mijn reis en de omstandigheden. Ik laat al mijn zorgen los en dat fietst een stuk lekkerder. Het is nog ruim 7 km voordat ik echt in Parry Sound ben. Ik besluit bij de Mac Donalds te ontbijten. Dat is niet echt super lekker maar wel super goedkoop.
Ik wordt door verschillende mensen aangesproken en zo ook door een man die met zijn dochtertje een paar dagen op stap is. We hebben een leuk gesprek en als hij weggaat geeft hij mij een hand om me succes te wensen. Te gelijkertijd geeft hij me 20 dollar en zegt hier je ontbijt is van mij. Succes man ik heb echt waardering dat je dit alleen doet.
Ik ben verbaast en zwaai ze uit. Er worden nog wat foto’s van mijn fiets gemaakt met zijn dochtertje erbij en weg zijn ze. Ook ik stap op en fiets in de richting waarvan ik dacht dat ik moest fietsen. Ik zie net een bord waarop staat HW 69 niet bereikbaar. Wat?
Ik mag niet op de HW 400 fietsen die ik vanmorgen over kruist heb en moet naar HW 69. Bij een benzine station vraag ik de weg. Dit blijkt niet zo eenvoudig omdat de HW 69 voor een grootdeel nu HW400 geworden is omdat de vierbaansweg is doorgetrokken.
Het advies is om naar de OPP (Ontario Provincial Police) te gaan om het daar te vragen. Dat blijk in het centrum te zijn dus omkeren en terugfietsen. Ik herken direct het prachtige centrum waar ik met Melvin in 2012 ook geweest ben. Even verderop zie ik een politiewagen staan op een parkeer plaats. Als ik de agent aanspreek is hij heel behulpzaam. Hij vraagt wat ik aan het doe ben en is oprecht geïnteresseerd. We praten wat en hij vraagt ineens of ik ook een handwapen gekocht heb. Hij heeft het volgens mij over een soort alarmpistool maar ik begrijp hem niet echt omdat je hier ook mee op wild kan schieten. Nee zeg ik dat mag ik toch niet als buitenlander. Jawel maar je moet ervoor tekenen en je wordt hier mee gevolgd. Ik zeg dat ik Bearspray heb en dat vind hij heel verstandig. Je bent wel ene held dat je dit alleen doet zegt hij. Ik denk dat is nummer twee. Mis ik iets denk ik nog.
Hij laat me de route zien die ik moet fietsen om de HW 400 te omzeilen maar geeft aan dat het internet waarschijnlijk geen goede actuele informatie geeft. Ik ben allang blij dat ik nu verder kan en bedank hem. Voor hij gaat zegt hij nog dat mijn opa en oma uit Nederland komen.
Ik fiets het dorp door en uit. Het is een leuk dorp. Jammer dat het zo bewolk en grauw is.
Na een tijdje fietsen kom ik bij een T-kruising. Rechts gaat naar HW 400 en daar mag ik niet fietsen en links is voor mij onduidelijk maar ga toch die kant op.
Na een tijdje krijg ik het gevoel niet goed te zitten en heb het geluk dat er iemand vuil uit de berm aan het halen is. De man geeft aan dat ik een kilometer terug moet en dan links moet afslaan. Die weg brengt je een heel eind verder en dan zit je zeker op HW69.
Ook dit is een prachtige weg en leidt dwars door twee Fist Nations (indianen) reservaten heen.
Na heel wat fietsen dwars door gebieden waar echt niemand is moet ik een spoorlijn oversteken. Er staan een paar oude lampen maar daar is ook alles mee gezegd. Het is een plaatje uit een western film en de omgeving is adembenemend. Overal hoor je vogels en kikkers. Super mooi.
Na nog wat verder gefietst te hebben zie ik een groot bord waarop wordt aangegeven dat links af naar een reservaat leidt. Omdat ik weet dat dit niet zonder risico is sta ik even stil om na te gaan of dit okay is. Mijn gevoel zegt van wel en ik besluit dit reservaat in te fietsen. Als snel zie ik gebouwen maar er is niemand op straat. Als er in de verte een auto aankomt steek ik mijn hand op als stopgebaar. De auto stopt en ik groet de man die op en top een indianen uiterlijk heeft. Is het okay als ik het reservaat verder in fiets. O ja zegt hij je hebt toch geen kwade bedoelingen en dan is het goed. Hij rijdt verder en ik fiets door ik moet nu een stuk ongerepte natuur door en steek de spoorlijn over. He dat is die van daarnet denk ik nog.
Als ik verder fiets kom ik in het echte gedeelte. Ik weet dat er bijna niemand gewoon in dit soort reservaten komt en dat ik nu wel een heel opvallende verschijning ben. Hopelijk komt het niet provocerend over.
De huizen zijn simpel en er ligt veel troep rond het huis. De auto’s zijn oud en ik denk dat hier weinig rijkdom en welvaart heerst. Ik merk dat me het wel wat doet. Triest dat deze oorspronkelijke bewoners op een dergelijke wijze leven. Nog steeds zie ik niemand. Toch even verderop loopt een indianen dame net naar buiten en zij kijkt me met verbazing aan. Ik groet haar en zij groet vriendelijk terug. Ik fiets langs sport velden een gemeenschapsgebouw en begraafplaatsen en het voelt allemaal goed. Tot het moment dat er ineens iets in mij zegt dat verder gaan niet veilig is. Als uit het niets wordt ik door deze gedachten verrast. Wat een onzin denk ik nog even en fiets door.
Ongeveer 200 meter verder komen er ineens uit een woning verschillende dames naar buiten en ook aan de overkant komen mannen en vrouwen naar buiten. Oei ….toch goed gevoeld denk ik nog.
Zo zegt een van de dames die als enige geen echt kenmerkend First Nations uiterlijk heeft. Jij moet wel echt verdwaalt zijn dat jij hier fietst! Ik haak hier direct opin en stop. Waar moet je naar toe? Ik ben onderweg naar Britt. Ja dan zit je helemaal fout je moet terug. Deze weg leidt alleen maar tot het meer. Ik bedank haar voor deze aanwijzing en keer direct om. Ze wenst me succes en zegt; Zorg er maar voor dat je niet gescalpeerd wordt.
Ik voel de ogen van de overburen in mijn rug priemen. Hmmm niet prettig. Toch voel ik me niet echt onveilig, hoewel de laatst opmerking me wel verbaast. Ik denk dat het meer bangmakerij is.
Even verderop komt er een auto aan en er gaat een hand uit het raam om mij te laten stoppen. Ik stop een groet deze First Nation. Hij vraagt of ik iemand ben die weer geld kom ophalen. Nou eigenlijk wel zeg ik want ik fiets voor een goed doel. Waar ga je dan naar toe? Ik fiets eigenlijk naar Vancouver maar vandaag naar Britt. Okay zegt hij, jammer dat je banden niet dikker waren anders kon je het spoor volgen zegt hij lachend.
Ik fiets veder en fiets het dorp weer uit. Als ik mijn weg vervolg zie ik dat hier ook allemaal huizen staan die uitsluitend door First Nations bewoond worden. Iedereen heeft bijna een hond en het duurt niet lang of de ene hond blaft en de andere pakt dat weer op tot ik langs ben gefietst. Iets verderop komt er een auto aangereden die door een soort herdershond wordt aangevallen. Shit denk ik loopt dat beest los?
Als ik dichter bij kom zie ik dat hij aan de ketting zit maar die is gebroken. Het beest is door het dolle als hij mij ziet. Hij rent op me af en komt heel dicht bij en blaft. Omdat ik ligt moet klimmen is mijn snelheid beperkt en het erf waar ik langs moet groot. Afin pech hebben dus. De hond maakt nu bijtende bewegingen naar mijn achterband en been. Als reactie schreeuw ik en de hond lijkt onder de indruk. Dit herhaald zich nog 5 keer voordat het beest het opgeeft. Shit dat was close denk ik nog.
Ik ben even uit mijn doen en de volgende huizen met blaffende honden vindt ik niet meer zo gezellig. Gelukkig gaat het verder goed en kom ik weer in onbewoonde gedeeltes.
Even verder op wordt ik weer aangehouden door een vrachtwagenchauffeur die ik ook in het dorp gezien heb. Hij vraagt of ik in het dorp gefilmd heb. Nee zeg ik dat doe ik uit respect voor de First Nations niet. Ik heb wel een foto van het bord aan de ingang gemaakt. Geen probleem zegt hij. Hij wilde toch even checken en ik praat nog wat met deze jonge man die met zijn vracht wagen water voor het dorp aan het halen is. Na een tijdje ga ik verder en hij wenst me goede reis.
Als de weg stopt en overgaat in HW69 zie ik een tankstation aan mijn linker kant. Ik stop voor een verkoeling. Het wordt volledig door First Nations gerund en ik koop wat drinken. Ik raak in gesprek met een blanke man met anderhalfe tand in zijn mond. Hij heeft de route die ik ga fietsen met de motor gedaan. Hij heeft verschillden tips en mooie verhalen over de prairie en dat ik HW 3 moet volgen omdat dit veel mooier, minder gevaarlijk en meer bewoond is. Ik praat met deze man ruijm 45 minuten en vervolg mijn tocht nu op HW69. De vluchtstroken waarop ik fiets zijn prima en lekker breed. Ik geniet van het fietsen. Het is nu nog ongeveer 35 km tot aan Britt.
Na een heel tijdje fietsen kom ik een andere Fist Nation reservaat tegen en zie daar een tankstation. Ik besluit hier wat te gaan drinken en neem een koffie. De jonge dame is een prachtige vrouw met een duidelijk indianen uiterlijk Ze zet voor mij speciaal verse koffie. Als ik na een tijdje mijn koffie op heb zie ik dat het regent buiten. Ik moet gaan zeg ik en bedank haar voor de koffie en het leuke gesprek. Ik moet nog ongeveer 5 km. Na 4 km kom ik een eettentje tegen. Dat wil zeggen een houten keet waar ik voor de regen kan schuilen. Ik bestel een Canadese patat met saus en kaas. Deze is werkelijk heerlijk. Er staan heel wat mensen die hier onder het zonnescherm of leiver gezegd regenscherm staan te wachten op hun eten. Even later staat de eigenaresse met een klant te praten en ze klaagt over dat zij geen geluk heeft. Als ik dat even aanhoor kan ik het niet laten om iets te zeggen. Nou dames jullie zijn niet de enige. Wat denk je gaat het regenen laat ik me raam openstaan.
Het is stil en bij dames kijken opzij naar mijn fiets die werkelijk zeiknat geregend is. Daarna schieten beide dames enorm in de lach en we hebben nog een tijdje veel lol. De eigenaresse die eerst zo stug leek geeft nu aan dat als ze in Britt geen slaapplaats hebben ik ook hier in de frituur mag slapen en dat er om 11 uur ontbijt is. Patat of hamburger. We hebben even lol en ik ben blij om even lekker te kunnen praten en lol te maken. Toch moet ik weer de regen in en een hotel blijkt nog 5 km van de weg af te liggen. De kans is niet groot denken ze hier.
Ik fiets in de regen en denk nog even hoe nat kun je worden van 5 km fietsen. Fout fout…het is Canada natuurlijk en dat betekent andere omstandigheden. Ik kom doorweekt aan bij de haven en gelukkig kan ik hier overnachten. Het is ook nog eens niet duur 70 dollar incl tax.
Ik heb kamer 9 en moet de heuvel op, maar die is zo steil dat fietsen geen optie is. Ik glij zelfs met mijn fiets en al bijna van de weg. Als ik bij mijn kamer ben pak al mijn spullen uit en leg zoveel mogelijk dingen te drogen. Hopelijk zijn mijn spullen morgenochtend weer droog.
Han Schomakers, editor
Add comment
Comments