The English version of this page will be published soon
Zondag, 28 juni 2015
Dit is de dag waar Michael al weken naar uitkijkt, omdat hij vandaag het graf van Terry Fox gaat bezoeken. Dat blijkt nog niet zo eenvoudig... Lees maar:
"Vandaag is het zover! Het is vroeg als ik uit bed ga. Ik heb gisteren al brood klaar gemaakt, dus dat is geregeld. Het kost mij even tijd om al mijn spullen weer naar beneden te brengen, maar uiteindelijk is het dan zover. Even was de sleutel van het hok, waar mijn fiets in staat, zoek maar ik heb nu ook mijn fiets weer.
Bepakt en bezakt fiets ik naar het metrostation. Een kaartje heb ik gisteren al gekocht, dus kan ik zo doorlopen. Ik moet wel met de lift, want een trap nemen met een bepakte fiets is geen optie. De lift is maar net groot genoeg.
De metro is nog rustig en dat is maar goed ook, want ik neem veel ruimte is. Na twee stations moet ik overstappen op een andere lijn. Eerst een lift naar beneden en dan weer een lift omhoog. Ook nu moet ik na drie stations weer overstappen. Alleen sta ik nu op een station, waar het mij niet duidelijk is waar de metrolijn naar Port Coquitlam vertrekt. Dat wordt al snel duidelijk. Deze metrolijn is nog niet in gebruik! Hij ligt er wel, maar hij is nog niet klaar. Wat? Hoe nu veder? "U kunt met de bus." "En mijn fiets dan?" "Die kan voorop de bus. Die hebben hier de mogelijkheid om fietsen mee te nemen."
Dus weer een lift naar beneden en wachten op de bus. Deze bus blijkt naar Coquitlam te gaan en niet waar ik moet zijn. Ik moet met de metro terug en dan op een andere bus wachten, maar die rijdt maar een paar keer per dag...
Hup, weer hetzelfde ritueel. Wat moet ik…? ik wil zo snel mogelijk op de begraafplaats zijn. Bij het metrostation, waar ik de juiste bus kan nemen, zie ik mensen staan, maar de bus blijkt voorlopig niet te komen. Als ik een taxi zie staan, besluit ik te vragen wat het kost om mij naar de begraafplaats te brengen. Dat lijkt een moeilijke vraag te zijn Eerst wordt er gekeken waar die precies is. "Ongeveer $30 meneer." Ik besluit dat te doen, want op de bus wachten is een te groot risico.
Binnen 20 minuten word ik op de begraafplaats voor het graf van Terry Fox afgezet. Het is $32 en ik ben blij. Als de taxi weer wegrijdt, hang ik alle spullen weer op mijn fiets. En ik pak mijn stoeltje om comfortabel te kunnen zitten. Het kan wel eens een lange dag worden. Als ik bij het graf van Terry kom, met daarnaast dat van zijn moeder, is het wel even emotioneel. Het is dubbel denk ik...
Het is mooi dat ik hier nu ben. Alle ontberingen die ik heb moeten doorstaan achter mij latend, ben ik enorm blij en trots op mijzelf. Maar het is ook jammer dat ik niet alles heb kunnen doen. Ik voel ook het verdriet van Terry. Hij was veel te jong. En nu na al die tijd sta ik hier bij zijn graf. Wie had dit in 1980 kunnen bedenken? Ik ben er stil van…
Stil dat is het hier zeker. Een prachtige begraafplaats. Er is vooral rust op deze zondagochtend, om even voor half 8.
Ik zit in stilte en zit goed. De tijd verstrijkt. Er is niemand hier. Ik krijg steeds sterker het gevoel dat er geen familie gaat komen vandaag. Ik kan mij dat niet voorstellen, maar dat is wat ik denk. Ik probeer mij voor te bereiden op een kleine teleurstelling, want dat is het dan wel.
Na een paar uur komt er een auto, maar deze mensen komen een ander graf bezoeken. Zij komen niet eens in de buurt. Ik besluit wat te lezen, maar mede omdat de temperatuur nu al oploopt, word ik er behoorlijk slaperig van. Ik doezel weg en word wakker van een auto. Ook deze komt voor een ander graf...
Ik doezel weer ongemerkt weg en ben echt in dromenland. Ik hoor ineens een stem… "Meneer, meneer!" Ik word wakker en kijk in de richting waar ik het geluid vandaan hoor komen. "Er loopt een beer daar, ik weet niet of u het gezien hebt? Als ik mijn hoofd omdraai, sta ik oog in oog met een redelijk grote, zwarte beer. "Een beer op de begraafplaats?", denk ik nog... "Ik kom er aan met de auto!"
Maar, omdat ik opsta, mijn camera pak en mijn Bearspray ontgrendel, neemt de beer een sprint en rent weg. Hij springt zonder enige moeite over een hek van ruim een meter hoog en weg is hij. Ik heb het voor een deel kunnen filmen, maar een foto lukte niet meer.
Ik raak in gesprek met de mensen die mij waarschuwden. Zij zijn onder de indruk van mijn tocht en mijn verhaal en dat ik hier zit te wachten op de familie. Zij kennen de familie wel, maar weten niet of zij komen. Als zij weg zijn gegaan, komen er steeds meer mensen met auto’s die hier graven komen bezoeken.
Vroeg in de middag komt er een vrouw naar mij toegelopen. Zij blijkt van het gemeentebestuur te zijn en wil alles weten over mijn tocht en initiatief. Zij zegt dat er straks meer mensen komen, en ook de burgermeester, om hier vandaag bloemen te brengen. "Terry Fox is nog steeds onze grote held!"
Even later komen er nog vijf mensen aan en ik word aan iedereen voorgesteld. De burgermeester vindt het geweldig dat ik dit gedaan heb. Er worden foto’s gemaakt en er wordt gevraagd waarom ik niet met de media in contact ben getreden. Ik leg hen uit dat ik op de familie van Terry wacht en dat ik dit als iets in de privésfeer beschouw. Daardoor is het niet aan mij om hier media te hebben. Ik zal dat de komende dagen doen...
De burgermeerster, die mijn kaartje heeft gekregen, zal persoonlijk de lokale media op de hoogte brengen. En mij ook met de Terry Fox Foundation BC in contact brengen.
Het is een bijzondere en mooie ervaring, al die dankbaarheid voor het eren van hun held. Ik had niet verwacht dat dit zo zou lopen. Het doet mij goed. De burgermeester weet niet of er nog iemand van de Fox familie komt, maar hij gaat mij via via in contact brengen met hen.
De delegatie neemt afscheid van mij en de burgermeester vraagt of hij een foto van mij mag maken bij het graf van Terry met mijn fiets. Natuurlijk mag dat! Ik krijg een stevige handdruk van hem en een knipoog… "Bedankt, man!", zegt hij nog. Even later zwaaien zij nog even en ik zit weer in mijn stoel.
Tot nu toe geen saaie dag zo. Ik hoop dat de beren hier even niet meer terug komen, maar dat zal wel niet. Mijn gevoel dat de familie niet komt, blijft op de één of andere manier aanwezig... Toch wacht ik nog en er komen meer mensen het graf van Terry bezoeken. Ik val natuurlijk wel op zo en dus wordt er steeds gevraagd wie ik ben, wat ik doe etc. Ik krijg zelfs van een echtpaar een zak met blauwe bessen die ze net hebben geplukt als dankbaarheid voor het eren van Terry.
Als de middag vordert, begint het in de verte te rommelen. Het lijkt onweer en de wind neemt toe. De zon is weg en het is broeierig. Ik besluit het voor gezien te houden en fiets om 16:30uur de begraafplaats af. Het is 11 km naar mijn hotel, maar het fietsen gaan mij zo zwaar af dat ik check of er niet iets mis is met mijn fiets. Niets, maar ik kom met moeite vooruit. De weg naar het hotel loopt door de stad en is erg druk. Ik moet op het voetpad fietsen en dat valt hier niet mee. Heel veel stoplichten en dat schiet ook niet op...
Als ik 2 km voor het einde ben, valt ineens een fietstas van mijn fiets. Dat is al die ruim 4.000 km nog niet gebeurd. Ik moet de toptassen eraf halen om alles weer te monteren. Het regent nu zachtjes, maar het is nog ruim 30 graden. Nog 1,5 km, maar dat blijkt een behoorlijke klim te zijn. Ik schat 8 à 10% en dat is heftig. Hijgend stamp ik op mijn pedalen en ben moe. Ik moet na elke 500 meter even stoppen en ga dan weer verder.
Ik word door een wielrenner ingehaald, maar deze gaat niet veel sneller dan ik. Het is echt afzien en om de hoek blijkt het nóg een stukje steiler te zijn. Voor het eerst in mijn tocht door Canada moet ik lopen! Ik kan niet meer... Het is wellicht mede door de hitte, maar ik ben kapot. Hoe is het mogelijk dat ik een hotel boek, waar de metro nog niet rijdt en dat deze boven op een heuvel ligt waar je U tegen zegt... Boven op de heuvel is men bezig met de weg en ik moet daarom ook nog eens omlopen over een grindpad met een trap erin. Waardeloos...
Bezweet check ik in en krijg een kamer op de tweede verdieping. Dus moet ik alle spullen en mijn fiets naar boven tillen. Als uiteindelijk alles klaar is, ga ik eerst douchen en even op bed liggen. Ik ben bekaf. Zou het echt de warmte zijn? Ik hoop het, want dit is niet prettig.
Ik ga later nog even in de buurt wat te eten halen. Lopend, want de fiets raak ik vandaag niet meer aan..."
Han Schomakers, editor
Add comment
Comments