Sunday April 12, 2015
Today is the big day for Michael: he starts with his first stage of his challenge. Read below the report that I made of his notes:
"This morning I got up early and I quickly packed everything. My bike seems heavier than I thought and I can't let it loose because I checked the weight everal times.
First I drove to the monument for Terry Fox that is found nearby the harbour of St. Jonh's. I arrived there at 8:00 AM and that is exactly time when Terry left 35 yeard before. I stayed there for a little while, because the media could come along. But no, it kept very quiet. After waiting for a half hour I left.
While using my TomTom I follow the same route that Terry did to leave St. Jonh's. It starts immediately with climbing and that was so steep that I started thinking how I had to cope with it. My heartbeat was around 164 that was for me pretty high. Therefore I cycle on with moderate speed and after 1 hour I am still in St. John's. It doesn't go fast it's only climbing.
Finally I end up on Highway 1 that is very crowdy. And that scares me. People are speeding and the emergency lane is narrow. And there are pebbles of the damaged road all over.
Just outside St. Jonh's I end up in heavy snow. The sight is about 100 meter and I
Net buiten St. John's kom ik in een forse sneeuwbui terecht. Het zicht is ongeveer 100 meter en ik heb tegenwind. Uur na uur is het nog steeds klimmen. Ik kom verder, maar het gaat langzaam met een gemiddelde van ongeveer 6-8 km/uur. Om het half uur eet ik elke keer wat.
In de middag rond 14:00 uur zie ik het niet meer zitten. Wat is dit zwaar! Ik ben draaierig en licht in mijn hoofd. Er scheuren grote vrachtwagens langs en er is niet te zien, alleen maar rotsen, sneeuw, ijs, een paar bomen, asfalt en auto’s. Het is 98 km naar Whitbourne en het is zo zwaar dat ik steeds vaker moet stoppen. Mijn gedachten gaan naar hoe ik het moet gaan regelen om weer naar huis te gaan. Dit is gekkewerk, écht niet normaal! Ik merk dat ik bang ben dat ik het niet haal, maar ja, wat dan..?
Uiteindelijk kom ik op de plaats van bestemming. Hoera! Eerst een warm bad en daarna met mijn gezin geskyped. Zij staan allen achter mij en stimuleren mij om door te gaan. Mijn vrouw zegt "Heb je geen jetlag?" Tja, daar lijkt het wel op...
Het gesprek doet mij goed, want ik mis hen nu al enorm. Ik zit er echt door heen. Zo erg, dat ik zelfs niet meer normaal kan lopen en moeite heb met eten. Na een geweldige, complete hamburger maaltijd -zij hebben geen groeten maaltijden hier- neem ik nóg een hamburger. Eindelijk is mijn honger gestild!
Ik verbied mijzelf om steeds maar aan mijn gezin, Nederland of wat dan ook te denken. Ik ben gewoon echt uit mijn doen. Er is weinig nodig om het vliegtuig terug te pakken. Ik heb zelfs het eerste hotel nog gebeld om te vragen of zij mijn fietsdoos nog willen bewaren. Met wat vage TV beelden val ik in slaap..."
Han Schomakers, editor
Translation by Han Schomakers
Add comment
Comments